درگلستانی که دل را با اشاراتش سری ست

سبزه گرگل می کند ابروی ناز دلبری ست

ذوق پیدا- بی قیامت صنعت است آگاه باش

درکمین خودنمابیها پری میناگری ست

شش جهت جزکاهش و بالیدن نیرنگ نیست

اختراع این بس ، که ماه نو، جبین لاغری ست

گلفروش است از بهار لاله زار این چمن

آتش داغی که در پیراهنش خاکستری ست

ظرف استعداد مستان ساقی بزم است و بس

باده گر خواهی همان لب بازکردن ساغری ست

انفعال گمرهی در اشراف عجز نیست

خامهٔ تسلیم ما را خط کشیدن مسطری ست

صورت انگشت زنهاریم و قدی می کشیم

در بلندیهای ناخن گردن ما را سری ست

درشکست رنگ یکسر ذوق راحت خفته است

شمع ما سرتا قدم سامان بالین پری ست

حرص تا باقی ست باید غوطه درحرمان زدن

از توقع گر توانی چشم بستن گوهری ست

یک دو دم درگوشهٔ بی مدعایی واکشید

صافی آیینه ، بیمار نفس را، بستری ست

سیر زانو نیز ممکن نیست بی فرمان عشق

پیش ما آیینه است اما به دست دیگری ست

نیستم نومید رحمت ، کرد دوتایم کرد چرخ

حلقه ام اما همان در پیش چشم من دری ست

خواه در صحراست شبنم خواه در آغوش گل

هرکجا باشم بضاعتها همن چشم تری ست

بیدل از اقبال ترک مدعا غافل مباش

در شکست آرزوها ناامیدی لشکری ست